Czy żyjemy w symulacji?

Dnia dzisiejszego stwierdziłem, że raczej nie żyjemy we symulacji. Wydaje mi się, że za samą hipotezą stoi pareidolia:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Pareidolia
Czyli dopatrywanie się znanego schematów w przypadkowych sytuacjach. Człowiek dopiero w końcówce XX wieku zaczął reprodukować życie do wersji cyfrowej na ekran monitoru. Tworzył symulacje coraz to bardziej złożone, ale bardzo silnie imitujące to co poznał wokół siebie w tej rzeczywistości. Co zresztą tyczy się chyba każdego wynalazku człowieka, który bazuje na czymś i przeształca się w swoją odświeżoną kreację np. obserwacja ptaków przemieniona w maszyny do latania. No i to wszystko sukcesywnie jest wprowadzane m.in. do gier komputerowych, ale same siebie z niczego nie powstają. Wygląd lokacji czy postaci, zawsze ma swoje źródło inspiracji w naturze, która istnieje wokół nas oraz dorobku kulturowym człowieka, który stopniowo powstał od zera. Stroje ludzi plemiennych inspirowane zwierzętami, imitujące upierzenie i pomalowane twarze. No i do dnia dzisiejszego poznanie tego świata jest ogromne i to możemy przenieść do symulacji. Zmieniać szczegóły i bawić się tymi naszymi inspiracjami. I to jest kluczowy problem hipotezy symulacji moim zdaniem. No, bo skąd ten świat miałby czerpać inspirację skoro sam z siebie powstał? Dlatego prędzej bym szedł w koncepty samoświadomości rozwijającej się na nieskończonych płaszczyznach i pod różnymi formami (w tym nas samych) w celu eksploracji samego siebie. My to robimy ze światem wokół nas w celu poznaniu samych siebie. Także może świat poznawany przez i my to jedno i to samo w tym takim ostatecznym aspekcie jestectwa? Nie wiem. Tak sobie głośno myślę, ale w kontekście tego sama hipoteza symulacji jest dla mnie mało prawdopodobna. Ewentualnie jeśli jest to coś jakby w tym kontekście, ale dużo trudniejsze do wyobrażenia sobie na tym etapie rozwoju i poznania świata wokół nas.

Warto obejrzeć jak zawsze Sci-Funa: